Człowiek nie myśli mózgiem

Człowiek nie myśli mózgiem

 

Instrumenty służące człowiekowi do myślenia nie znajdują się w jego mózgu.
Ewolucja jest procesem, który wskazuje nam, że człowiek nie może myśleć mózgiem. Dowody na takie wskazania ewolucji odnajdziemy porównując człowieka z jego przodkiem ewolucyjnym w kwestii postaci fizycznej, czyli z małpą człekokształtną. Człowiek od małpy różni się tylko 3% w stosunku do ogólnej postaci fizycznej. Nieco większa różnica występuje na poziomie mózgów. My wykorzystujemy nasz mózg w większej skali niż małpy i to aż o 10%.

Tak nikłe różnice nie uprawniają nas do stwierdzenia, że człowiek w swoich zdolnościach przerasta małpę wielokrotnie. Skąd ta wielokrotność na poziomie inteligencji, jeżeli tu na poziomie mózgu jest zaledwie 10% różnicy na naszą korzyść?
Biorąc pod uwagę różnicę procentową wykorzystania mózgu przez człowieka, to powinniśmy być niewiele zdolniejsi od małpy. W takim porównaniu procentowym mózgów istnieje jeszcze jedna ważna kwestia. Określa ona człowieka jako istotę wykorzystującą swój mózg w kilkunastu procentach.

Takie określenie, które sugeruje niewykorzystywanie wyewoluowanego fizycznie organu jest absurdem. Żaden proces ewolucji nie wytworzy zbędnej aktualnie formy, nie tylko mózgu, ale nawet jednego włosa.
Mózg powstał, więc jest wykorzystywany w 100%.

Człowiek swój mózg wykorzystuje w taki sam sposób jak małpa, zachodzi jedynie mała różnica, około 10% wykorzystywane jest inaczej. Do czego służy mózg wykorzystywany przez człowieka w tych 10%?

Mózg jest swego rodzaju biologicznym zarządcą wszelkich procesów, w których biorą udział organy fizyczne. U małp to zarządzanie obejmuje prawidłowe działanie organów fizycznych na każdym poziomie, co pozwala jej zachować zdrowie nawet w trudnych warunkach klimatycznych. Rezerwy mózgu u małp są do dyspozycji w chwilach kryzysowych, zagrażających zdrowiu.

Człowiek w jakiś sposób zagospodarował 10% mózgu do celów innych niż naturalne z punktu widzenia ewolucji. W tej ilości mieści się rezerwa na wypadek kryzysu na poziomie egzystencji biologicznej oraz przejęta część mózgu, która była niezbędna do kontroli procesów odpornościowych. W zamian za większe wykorzystanie mózgu do innych celów niż obsługa organów biologicznych, ponosimy koszty dodatkowych zabezpieczeń lub płacimy zdrowiem.

Teraz należy zadać pytanie, czy te inaczej wykorzystywane przestrzenie mózgu służą do myślenia?
Gdyby w istocie tak było, to nasze zdolności niewiele by przekraczały zdolności małpy, tylko o kilkanaście procent. Jednak ta proporcja jest zdecydowanie większa na naszą korzyść. Nie jest to kilkanaście, ani kilkaset procent - to jest zupełnie inna postać. Nasza inteligencja nie posiada skali porównawczej w stosunku do naszych protoplastów fizycznych.

Skąd taka dysproporcja? Chyba nie z tych 10% lepiej wykorzystywanego mózgu?

Sprawa myślenia, a raczej umysłu, jakim dysponuje człowiek, wskazuje na posiadanie przez nas wyjątkowo rozwiniętego lub rozbudowanego instrumentu do tworzenia programów myślowo - uczuciowych. Gwiazdą przewodnią takiej oceny niech będą przypadki występowania szczególnych zdolności u niektórych ludzi. Geniusze, bo taka postać jest gwiazdą przewodnią intelektu człowieka, rodzą się wystarczająco często by można było uznać tę sprawę za potencjalną zdolność człowieka.

Chcąc nie chcąc, musimy odrzucić kwestię, która wskazuje mózg jako instrument służący do myślenia. Z drugiej strony, do czego zatem ma człowiekowi służyć owe 10% mózgu?

W celu rozwiązania tej kwestii należy ocenić zachowanie człowieka w stosunku do zachowania małpy i porównać działanie odnośnych organów fizycznych. Człowiek objawia w swoim zachowaniu, szczególnie w kwestii mowy i gestykulacji, dużą różnicę w stosunku do takich czynności wykonywanych przez małpę. Są to działania organów fizycznych, a więc podlegają jurysdykcji mózgu. Skoro człowiek analogiczne czynności wykonuje w sposób zdecydowanie lepiej opanowany, to oznacza, że jego mózg musiał podjąć obowiązek dodatkowego sterowania lepiej rozwiniętym zachowaniem fizycznym. Jeżeli zsumujemy wszystkie czynności fizyczne człowieka, które wykazują wyższą klasę w jakości zachowań znajdziemy owe 10% dodatkowej pracy mózgu człowieka.

Percepcja, tak ogólnie można określić aspekt postępowania człowieka, który zagospodarował te 10% mózgu. Człowiek w stosunku do małpy posiada nieporównywalnie większe zdolności objawiane w postaci kontaktu, przekazu i zachowań. Funkcje związane z całokształtem percepcji wymagają sterowania i obsługi. Czynności w zakresie takich funkcji wykonywane są za pośrednictwem fizycznych organów. Za pracę wszystkich organów fizycznych odpowiada mózg, gdy organy te podniosły swoją fizyczną jakość pracy, mózg był zmuszony od ich obsługi w dużo większym zakresie. Część tej obsługi pokrył rezerwą lecz szybko się okazało, że rezerwy nie wystarczą. Doszło do szczególnej sytuacji. Naturalny proces ewolucji w stosunkowo krótkim czasie został zmuszony do przyspieszenia tempa rozwoju części osobników w zakresie całej populacji małp.

Zaczęła tworzyć się widoczna różnica pomiędzy tymi osobnikami, które zostały poddane specjalnemu wpływowi, a pozostałą populacją. Z czasem ta różnica w wyglądzie i w zachowaniu osiągnęła stan jaki obserwujemy obecnie pomiędzy człowiekiem, a małpą.

Przyczyną tego całego zamieszania było zastosowanie w stosunku do grupy wybranych osobników z populacji małp żyjących w naturalnych warunkach na planecie, szczególnego rodzaju oddziaływania. W pierwszej kolejności wybrana grupa umieszczona została w odizolowanej enklawie (raju). Następnie zmienione cechy magnetyczne i eteryczne środowiska, z pokolenia na pokolenie zmieniały charakter postępowania i życia umieszczonych tam osobników.

Populacja będąca pod ścisłą kontrolą w odpowiednim czasie była poddawana dodatkowej ingerencji magnetycznej i eterycznej. Z czasem, przyszły człowiek powiększał swój zasób informacji, zaczął oceniać i wyodrębniać coraz więcej szczegółów, które nie przyszły by małpie do głowy. Takim torem ewolucji powstawał zasób pamięci wynikającej z poznania i doświadczenia rzeczy i zdarzeń, które zostały zapamiętywane.

Te nowe informacje w stosunku do pamięci rzeczy naturalnych, niezbędnych do wegetacji, które istniały już u małpy, musiały być gdzieś gromadzone. Pierwotne cechy pamięci (wszystkie istniejące u małpy), były zapisane w biopolu komórek, a więc w bezpośrednim sąsiedztwie procesów chemicznych przebiegających w komórkach. Taka magnetyczna forma zapisu pamięci w wodzie komórkowej i w biopolu komórki jest naturalną formą, która wygenerowana została w procesie ewolucji materii biologicznej. Z tej przyczyny, zapis informacji wtórnych (nabytych jako dodatkowe w trakcie procesu sterowania ewolucją w raju), musiał podlegać identycznej formie zapisu.

Powstający zbiór magnetycznie zapisywanych „informacji”, które świadczą o doświadczeniu spraw zewnętrznych, wpisywał się w biopole organów. W taki sposób ten nowy zapis naturalnie łączy się ze zbiorami pierwotnymi na planie biopola. Aura (efekt sumowania się biopól komórek wchodzących w skład organu), jest w naturalny sposób połączona z biopolami komórek. To połączenie gwarantuje synchronizację i ścisły kontakt informacyjny pomiędzy umysłem wegetacyjnym, a umysłem nabytym u osobników w trakcie ewolucji wybranej grupy, która utworzyła populację raju, a w dalszej kolejności populację człowieka.

Po zakończeniu tego procesu ewolucji w pełni rozwinięty człowiek jest gotów na przyjęcie pierwszych istot z Nieba. Dusza będzie wcielana w jego system eteryczny, a wysokiej klasy umysł świadomości pozwoli na tworzenie szczególnego rodzaju materii emocjonalnej. Ten umysł świadomości posiada wyewoluowane prawo kontroli umysłów astralnych, których zadaniem jest tworzenie procesów myślowych.

Nadświadomość i podświadomość, dwa umysły astralne, istnieją tylko przy człowieku, a ich obowiązkiem inkarnacyjnym jest opracowywanie programu akcji i reakcji dla człowieka dysponującego świadomością. Trzy inkarnowane postacie duchowe, których intelekty wchodzą w skład instrumentu nadświadomości są wysoko rozwiniętymi istotami astralnymi. Ten stopień ich osobistego rozwoju pozwala utworzyć umysł nadświadomości. Takim umysłem dysponuje człowiek, który w szczególnych przypadkach osiąga stany geniuszu.

Andrzej Struski