Platon był o krok, od tajemnicy „ciemnej materii”

Bryły Platońskie są zbiorem ukazującym pięć form przestrzennych, jedna z nich czworościan regularny stanowi istotny element tezy Platona, która mówi o budowie materii.

Gdy czytamy tezę, ujętą wraz z opisem brył platońskich cyt, „Materia zbudowana jest z całostek i nie jest podzielna, a całostki te mają charakter idealny. Nie są, bowiem ciałami stałymi, lecz figurami geometrycznymi” możemy spojrzeć w świat „ciemnej materii”.

Platon w tej tezie ukazuje pięć kwestii, które dotyczą istoty wskazywanej materii:
W pierwsze kwestii, „Materia zbudowana jest z całostek” mówi o budowie materii i wskazuje na „całostki” jako jej moduł konstrukcyjny.
W drugiej, „i nie jest podzielna”, twierdzi, że materia zbudowana z całostek jest niepodzielna.
Trzecia kwestia, „a całostki te mają charakter idealny” jest wskazaniem na „idealne” proporcje w formie budowy pojedynczej całostki.
W czwartej, z kolei „Nie są, bowiem ciałami stałymi” odnosi się do stanu fizycznego tej materii. Takie określenie mówi nam, że „całostki” istnieją w postaci materialnej, lecz ich stan (według naszego pojęcia), nie posiada charakteru materii stałej.
Piąta kwestia, „lecz są figurami geometrycznymi” w kontekście do pierwszej części zdania „Nie są, bowiem ciałami stałymi” dotyczy budowy przestrzennej „całostki”, jako formy „idealnej”, która w zbiorze tworzy „materię niepodzielną”.

Całostki jako moduły konstrukcyjne niepodzielnej materii.

„Materia zbudowana jest z całostek”, które są figurami geometrycznymi w postaci idealnej formy przestrzennej i tworzą one niepodzielny zbiór materialny.

„Materia zbudowana jest z całostek i nie jest podzielna” uzyskuje ona, takie cechy dzięki jednorodnej budowie i wyjątkowej spoistości wewnętrznej całostek. Są one wzajemnie idealne, zarówno w postaci swej formy, jak i wielkości a wewnętrzna spoistość każdej całostki, przydaje materii cech plastycznej masy.

„Materia zbudowana jest z całostek i nie jest podzielna, a całostki te mają charakter idealny.” Całostki są; „figurami geometrycznymi”, które „mają charakter idealny”.
Idealny charakter budowy składowych modułów konstrukcyjnych „niepodzielnej materii” w postaci „figur geometrycznych”, świadczy o tym, że te moduły muszą posiadać najprostszą formę i regularną budowę. Czworościan regularny, jest najprostszą przestrzenną formą geometryczną. Wystarczą cztery zbiory masy, które posiadają odpowiedni potencjał magnetyczny, by powstał wewnętrznie spójny moduł. Jeżeli te cztery zbiory masy, są idealnej wielkości, utworzą moduł idealny, czworościan, który na każdym swoim wierzchołku posiada taka samą cząstkę masy.
Duży potencjał magnetyczny daje spoistość modułu, jednakowa wielkość masy wierzchołkowej idealną figurę geometryczną a efekt w postaci całostki występującej w praktycznie nieograniczonej ilości materię niepodzielną.

 

Rys1 Model przestrzenny czworościanu regularnego.

Materia niepodzielna.

„Materia zbudowana jest z całostek i nie jest podzielna, a całostki te mają charakter idealny. Nie są, bowiem ciałami stałymi, lecz figurami geometrycznymi”

„Idealny” charakter geometryczny, posiadają tylko figury regularne a najprostszą z wszystkich „figur geometrycznych”, jest czworościan, którego wszystkie krawędzie posiadają jednakową długość. Wskazywana przez Platona „całostka”, to nic innego jak uformowany w postać czworościanu regularnego zbiór pierwotnej materii. Ta pierwotna materia (abstrahując od tego, jaka by ona nie była), tworzy czworościan w taki sposób, że siły magnetyczne stabilizują jej zbiory w punktach wierzchołkowych bryły.
W taki sposób powstaje konstrukcja przestrzenna, w której materia znajduje się tylko na wierzchołkach, połączonych ze sobą siłami magnetycznymi. Taka bryła, może łączyć się z innymi czworościanami o identycznych, lub zbliżonych parametrach. Połączenie następuje poprzez przyciąganie magnetyczne.

Taki materialny moduł spójność postaci czworościanu, połączonego magnetycznie wykazuje dużą spójność wewnętrzną. Z kolei wzajemne wierzchołkowe połączenia takich modułów w przypadku wystąpienia siły destrukcyjnej, jaka może wystąpić w środowisku materii rozłączą się w pierwszej kolejności. Natomiast moduły zachowają swoja pierwotną formę. Ponowne połączenie modułów, na powrót utworzy zbiór przestrzenny o takim samym charakterze.

Takie cechy fizyczne materii, zbudowanej z modułów o postaci czworościanów regularnych, spełniają wskazanie Platona, które mówi, że ta materia jest „niepodzielna”.
W podobny sposób można określić „niepodzielność” cieczy lub gazu. Jeżeli zastosujemy ingerencję obcym ciałem stałym w przestrzeń wodną a następnie usuniemy tę przyczynę zakłócenia, materia wodna powróci do swego poprzedniego stanu fizycznego. Takie zachowanie się cieczy możemy określić jako cechy materii niepodzielnej. To porównanie nie jest do końca właściwe, ciecz lub gaz, można rozdzielać i zmieniać jej stan fizyczny poprzez stosowanie różnych oddziaływań, np. temperatury i ciśnienia.

Podobnie jak woda i gaz, może zachowywać się materia, którą wskazuje Platon. Nie można wykluczyć jakiejś, jeszcze nieznanej formy fizycznej, która ingerując w środowisko „materii zbudowanej z całostek”, część jej modułów oddziela od całości a po zakończonej ingerencji materia łączy się na powrót, przywracając jednorodny stan fizyczny.

„Całostki nie są, bowiem ciałami stałymi, lecz figurami geometrycznymi,” jednak muszą być zbudowane z cząstek materialnych, bo nie utworzyłby figur geometrycznych.

Sprawa, że całostki są zbudowane z cząstek materialnych jest oczywista, lecz zachodzi pytanie, z jakiej materii zbudowane są te całostki?
Tu otwiera się szczególna kwestia, która ukazuje nam materię nie stałą, zbudowaną z całostek, te z kolei wskazywane są jako formy geometryczne a więc posiadają raczej stabilną postać. Inaczej mówiąc całostki są bardziej stałe niż materia, którą tworzą.

Podobny charakter posiada także woda, cała ciecz może być dzielona na dowolne zbiory, jak również przechodzić w różne stany, jednak zawsze podstawowa cząstka składowa wody pozostaje nienaruszona. Pierwiastek charakteryzuje się dużo większą odpornością na zmiany, wywołane zewnętrznym oddziaływaniem, niż materia w postaci wody. Ta sprawa dotyczy praktycznie każdej materii, którą można dzielić aż do atomu. Inaczej przebiegają zmiany w zakresie zmiany stanu samego atomu, do przeprowadzenia takiej zmiany, niezbędne są większe siły i inne sposoby.

Podobnymi cechami charakteryzuje się wskazywana przez Platona jednostka składowa materii niestałej i niepodzielnej „całostka”. Jest bardziej odporna na destrukcje niż materia, która z takich jednostek powstaje.
Jest to cecha niesłychanie korzystna dla całokształtu ewolucji wszechświata, albowiem gwarantuje zachowanie powtarzalności odnawiających się kolejnych form w procesie zmian ewolucyjnych.

Znane są w fizyce trzy stany materii, stan stały, ciekły i gazowy. Istnieje również stan eteryczny materii, który odnosi się do środowisk rozrzedzonych bardziej niż gaz. Ciemna materia, jest rozpoznaną masą, która istnieje w naszym otoczeniu jako dominująca wielkość masy całego wszechświata. Jej cechy fizyczne jeszcze nie zostały określone i z tej przyczyny, nie ma ona przypisanego właściwego dla niej, stanu fizycznego.

Rozpoznanie istnienia masy świadczy, że jest to materia i posiada odpowiedni dla niej stan fizyczny. Wskazanie Platona, mówi o materii, którą charakteryzuje jedna bardzo istotna kwestia. Materia ta posiada jednorodną budowę o charakterze krystalicznym - modułowym, przy czym wszystkie cząstki składowe takich modułów muszą być identycznej wielkości „całostki te mają charakter idealny”. Istotnym brakiem w określeniu stanu fizycznego „Ciemnej materii” wskazanej przez naukowców i materii wskazanej przez Platona jest brak skali wielkości jednego modułu – „całostki”.

Biorąc pod uwagę fakt istnienia we wszechświecie różnorodnych form materialnych z tymi o charakterze eterycznym włącznie, należy przyjąć tezę, że one wszystkie pochodzą z jednego praźródła. Żadna ze znanych form materii nie posiada budowy fizycznej, która odpowiada opisowi Platona. Natomiast wszystkie mogą pochodzić ze źródła, którym jest materia odpowiadająca tym opisom. Skala wielkości jednego modułu musi być, wielokrotnie mniejsza od najmniejszej znanej nauce cząstki, jednak rzeczywista wielkość jest pojęciem abstrakcyjnym. Całostka musi być mniejsza od najmniejszej znanej nauce cząstki od kilku do milionów razy. Ta abstrakcja oceny skali wielkości nie umniejsza faktu, że taka materia istnieje a jej obecność wokół nas stwierdzili już naukowcy.

Istnienie ciemnej materii, jako praźródła wszelkiej materii wszechświata stawia ją w szczególnej pozycji na drodze ewolucji wszechświata. A co najistotniejsze teza, która materię wskazywaną przez Platona stawia jako praźródło, eliminuje możliwość wystąpienia wielkiego wybuchu jako początku ewolucji materii wszechświata. Występowanie przestrzeni wypełnionej ciemną materią, która posiada jednorodny charakter budowy fizycznej w tym samym miejscu i czasie, co zdarzenie, jakim miałby być destrukcyjny wybuch w żadnej mierze do siebie nie pasuje.

Wnioski z tezy Platona

1 Charakter geometryczny całostek, jako wzorzec geometrii przestrzennej a cząsteczki tworzące całostkę jako matematyczny pierwowzór jednostki masy.

2 Przestrzeń geometryczna materii, jest zbiorem odcinków, gdzie każdy z nich określa odległość pomiędzy dwoma zbiorami masy biorącymi udział w budowie jej konstrukcji.

3 Jednostki składowe materii, zawsze są stabilizowane polami magnetycznymi na wierzchołkach geometrycznej konstrukcji całej masy materialnej.

4 Ciężar właściwy materii, wynika ze stopnia zagęszczenia jednostek składowych materii (zbiorów), rozlokowanych na wierzchołkach jej formy geometrycznej.

5 Charakter stanu fizycznego materii, zależy od wielkości jej przestrzennych zbiorów składowych i odległości pomiędzy tymi zbiorami.

Materia, którą opisał Platon, posiada zbiory przestrzenne posiadające jednakową wielkości masy, które odpowiadają, jednej jednostce (najmniejsza możliwa jednostka masy, występująca w konstrukcji materii wszechświata). Długość wszystkich odcinków w zbiorze jest identyczna. Odległości pomiędzy wierzchołkami w konstrukcji geometrycznej całostki - zbioru, są determinowane potencjałem ich pola magnetycznego. Ta materia posiada najmniejszą z możliwych masę własną. Posiada również tylko jedną długość między wierzchołkową, odcinek „AB”

Odcinek „AB” jest pierwotnym wzorcem geometrycznym, a jednostka wierzchołkowa całostki, pierwowzorem matematycznym masy wszelkiej materii wszechświata.

Materia ewoluująca we wszechświecie, występuje w takim zagęszczeniu masy, która pomiędzy zbiorami posiada wolne przestrzenie. W stanie fizycznym materii, gdzie wolne przestrzenie pomiędzy zbiorami nie występują, proces ewolucji materii nie działa. (Pojęcie fizycznego stanu zagęszczenia, jednego zbioru w konstrukcji geometrycznej przestrzeni materii, również mówi o wolnych przestrzeniach w takim zbiorze.) W konkluzji do sprawy zagęszczenia ewoluującej materii, należy przyjąć taki jej stan fizyczny, w którym nigdy nie dochodzi do zupełnego jej zagęszczenia.

Struski Andrzej  http://www.andrzejstruski.com/